فردا روز جهانی قدس است.
روزی نمادین به منظوریادآوری درد و رنجهای ملتی مظلوم که قربانی قدرت طلبان دنیا شده اند.
در این میان گروهی خود راوکیل این مردم قلمداد کرده اند و به گونه ای حرف می زنند که گویا مردم فلسطین
، از خود هیچ اراده ای نداشته و توان تصمیم گیری در سرنوشت خود را ندارند .درست است آنچه که نسل امروز فلسطین می پردازد ،عملکرد پدرشان در سالیان گذشته است اما همینها بهتر از هر کس دیگر می دانند که چگونه با دشمنشان کنار بیایند.
اگر روزی این مردم به این نتیجه برسند که با اسرائیل صلح کنند ، آیا ما بعنوان ایران هر چند اسرائیل را قبول نداشته باشیم ، با این صلح مخالفت کنیم و به فلسطینی ها بگوئیم نباید این صلح را بپذیرید.
یا به دنیا بگوئیم که نباید با اسرائیل رابطه داشته باشید .مطمئنا این رفتار ما جز انزوای بین المللی چیزی عایدمان نخواهد کرد هر چند سخنمان بر حق باشد.
نمونه بارز آن سخنان دیروز احمدی نژاد است او گفت "اگر کسانی تحت فشار نظام سلطه و یا از روی کج فهمی،خودخواهی و دنیاپرسی،گامی برای برسمیت شناختن رژیم‌صهیونیستی بردارند ،به‌آتش قهر امت اسلام خواهند سوخت و لکه ننگ ابدی را در پیشانی خود خواهند نشاند.هرکس موجودیت رژیم غاصب صهیونیستی را به رسمیت بشناسد،پای برگه تسلیم و شکست دنیای اسلام را امضاء کرده است" لینک
در این اوضاع و احوال که دنیا دنبال بهانه برای پرونده سازی است ، به سرعت به این سخنان واکنش تند نشان داد و کشورهای مختلف از آمریکا و انگلیس گرفته تا فرانسه که سفیر ایران را احضار کرده است. امروز حتی اسرائیل خواستار اخراج ایران از سازمان ملل شده است.
دراین 27 ساله از این گونه سخنان و چه بسا شدیدتر ازسوی دولتمردان زده شده است ، اما چه شده که دنیا به یکباره این قدر به این حرفها واکنش نشان داده است.تمام اینها برمی گردد که به شرائط حادی که هم اکنون ایران در آن قرار گرفته است.شرائطی که دنیا به دقت تمام رفتارها و حرکات مارا زیر نظر داشته تا بهانه ای بدست آورد و ایده های از پیش طراحی شده خود را عملی سازد.
درک این موقعیت دشوار ، یکی از همان هنرهائی است که یک نفر می بایست داشته باشد.تا هر حرف و سخنی را هر جاکه رسید بر زبان نراند.هنری که دولتمردان ما از آن بی بهره اند