مرگ دیکتاتور

صدام امروز صبح اعدام شد.

اعدام برای او کم نبود؟ چه خسارتهای هنگفتی به کشور خود و کشورهای دیگر وارد آورد.چقدر آه و نفرین دردمندان را به دنبال خود داشت. راستی چه دلهائی امروز شاد شدند. آیا خانواده آن مجروح شیمیائی که هر روز آب شدن عزیزشان را پیش چشم خو می بینند و حاکمان نیز به فریادشان نمی رسند هم خوشحال خواهند شد.  او هم یک دیکتاتور بود.شکسته شدن قامت دیکتاتورها دیدنی است.آنهائی که همواره خود را در اوج می دیدند. راستی صدام در آخرین لحظه هم خود را یک قدرتمند بحساب می آورد؟

 در همین چند ماهه شاهد مرگ چند دیکتاتور بودیم. پینوشه دیکتاتور شیلی ا، صرف مراد نیازف دیکتاتور ترکمنستان ، امروز هم صدام ، سرکوب شدید مخالفان خود ، زندان ، حصر ، ترور ، خودکشی های ساختگی ، اعدام های دست جمعی ، بستن هر چه تریبون آزاد و روزنامه و کتاب است. ابلاغ یک نوع دستور العمل و ایدئولژی برای مملکت داری ، بردن نامشان هر روز و هر زمان قبل از هر خبری ، دعای برای سلامتی آنها ، نصب عکس های بزرگ و مجسمه های غول پیکر در انظار عمومی ،‌همه و همه وجه اشتراک جالب آنهاست .

باور کنیم دیکتاتور ها هم می میرند . اما مرگ آنها هیچوقت درس عبرت دیگر دیکتاتور ها نخواهد شد.