فرصت از دست رفته

امروز معاون وزیر کشور از یک حرکت سازمان یافته در نیروهای نظامی در رای دادن به کاندید خاص نام برد.اطلاعات بیشتر را به وزارت اطلاعات موکول کرد.

20 میلیون نفر در انتخابات شرکت نکردند.اینان همان سرخوردگان از اصلاح طلبان بودند.همان 20 میلیون رائی که در 2 خرداد76 و 18 خرداد 80 به خاتمی داده شد.

به راستی اگر اینان رای می دادند آیا هر گونه تقلب در آرا خنثی نمی شد.ما مردم کم تحملی هستیم شاید از خستگی باشد خسته از اوضاع  و احوال ، از بین رفتن امید به آینده بهتر ،بدانیم در 2 خرداد مردم به امید شرائط بهتر به خاتمی رای دادند اما آنچه را برای خود بصورت آرمان درآورده بودند دست نیافته دیدند.دلسرد شدند و در خانه نشستند و شد آنچه نباید می شد.

دیگر حرفهای مترقی دکتر معین هم کارساز نبود .قدرت، قوه تفکر را از انسان می گیرد.اصلاح طلبان واکنش مردم را ساده گرفتند.
زنگ خطر از انتخابات شوراها به صدا درآمد اما بجز چند هشدار،به سادگی از کنار آن گذشتند.چرا؟

آنچنان به موقعیت خود مغرور شده بودند که خواسته های مردم را نادیده می گرفتند .تصورشان آن بود رای مردم را همیشه خواهند داشت.اما عامه مردم به یک رخوت فرورفته بودند . نیاز به یک شوک بود .

آنان نتوانستند این شوک را بوجود بیاورند ، بیاد بیاوریم ، تحصن ، استعفا و سرو صدائی که نمایندگان مجلس ششم بعد از رد صلاحیتهادر انتخابات مجلس هفتم به راه انداختند هم چاره کار نشد .اکثریت مردم ، تو همین تهران ، آنرا نمایشی می دانستند.زیرا دیگراعتمادی وجود نداشت.

کسانی که به مفاد نامه کروبی پی بردند شاید از اینکه به او رای ندادند پشیمان باشند . یاد گنجی به خیر، او هر نوع افشا گری را تاباندن چراغی به تاریکخانه اشباح می دانست.

دکتر سروش دو روز قبل از انتخابات از کروبی حمایت کرد.دلیل حمایت او هم پیشبرد اصلاحات بود.او بر این عقیده بود که کروبی قدرت چانه زنی و افشاگری دارد و از طرفی با اصلاح طلبان هم رابطه مناسبی دارد پس اصلاح طلبان در سایه او بی سرو صدا می توانند به اجرای برنامه خود بپردازند واو معتقد بود دکتر معین گرچه افکار مترقی دارد اما عده ای بر آنند که برای جلوگیری از آن جامعه را به آشوب بکشند.و آشوب طلبی مانع پیشرفت تفکرات آزادی خواهانه و محیط مناسبی برای اقتدار طلبان است.

اما چه سود که فرصتها یک به یک از دست رفت.بکوشیم که این آخرین فرصت را از دست ندهیم.