کوی دانشگاه

مرغ سحر ناله سر کن

داغ مرا تازه تــــــر کن

 

شش سال قبل روز شنبه صبح که از سرویس جلوی دکه نزدیک اداره پیاده شدم تیتر اول روزنامه ها به خاک و خون کشیده شدن کوی دانشگاه بود. راه افتادیم طرف کوی ، با فاصله موانعی ایجاد شده بود، عده ای با چوب و میله و صورتهای پوشانیده ایستاده بودند.همان مانع اول جلوی مرا گرفتند.آخر با این محاسن همه فکر می کردند از انصار هستم.بابک گفت با من است و رد شدیم.چندتا مانع دیگر را هم رد کردیم تا رسیدیم جلوی در کوی ، شیشه نگهبانی خرد شده بود،بابک رفت داخل ، جلوی مرا گرفتند و به داخل نگهبانی هدایتم کردند ، بابک را صدا زدم ، از من کارت شناسائی می خواستند ، بجز کارت ساعت زنی هیچ چچیز دیگری همراه نداشتم .با هزار خواهش موفق شدیم وارد محوطه بشویم .اولین ساختمان را رفتیم داخل ، فاجعه بار بود. تمام درها شکسته و اثاثیه ها خرد شده بود.شیشه ای سالم نمانده بود. آثار دستهای خون آلود بر دیوارها فراوان دیده می شد.

عصر همانروز گروه زیادی از دانشجویان از کوی خارج شده با سر دادن شعار از خیابان کارگر سرازیر شدند.فردا آنروز قرارشد جلوی درب اصلی دانشگاه تجمع برگزار شود. رفتم ببینم چه خبر است.استعفا دکتر معین خوانده شد و شعارهائی هم بر علیه سران مملکت داده شد .برای اولین بار بود چنین صریح ، چنین مطالبی عنوان می شد.

چند روز پر التهاب هم گذشت . عده ای را دستگیر کردند. و فقط یک نفر به جرم دزدین ریش تراش محکوم شد.قاتل ابراهیم ن‍ژاد ، وارد کنندگان آنهمه خسارت ، مسبب نابینا شدن چشم آن دانشجو پزشکی ، پرتاب کنندگان دانشجویان از طبقات بالا به پائین و شکسته شدن دست و پایشان وبسیار موارد دیگر همه و همه بی پاسخ رها شد.

هر سال ، سالگردی بر آن واقعه برگزار می شد . عده ای آن را 16 آذر دیگری می دانستند. اما امروز آرام ترین روز این واقعه بود .دیگر کسی دوست ندارد چیزی بگوید یا دوست دارد و نمی تواند .

جنبش دانشجوئی راهی دیگر برگزید .رادیکال تر شد . دیگر حتی شعارهای اصلاح طلبانه نیزدر آن اثر نداشت.آنانی که باعث و بانی این کار بودند امروز سرمست و خوشحالند .

اما تاریخ با خود روایتهای گوناگونی دارد ، تا کی و از کجا سر بر کند.