روز چهارم ماه رمضان رسید. چشم بر هم زدنی می بینیم از این ماه تنهاچهار روز مانده است. روزه های این روزها ، از حیث تحمل گرسنگی ، روزه نیست. از دوسال دیگر شروع ماه مبارک به تابستان خواهد افتاد و کم کم طی سالهای پس از آن است که ماراتن روزه شروع خواهد شد. روزه هائی با روزهای طولانی ، گرمای هوا و تشنگی در راه است. روزه هائی 16 ساعته . تابستان قبلی خاطرم میاد ، ساعت که از 4 می گذشت و تا آن موقع 12 ساعت از زمان سپری شده بود، تازه می دیدی که 4 ساعت دیگر نیز باید تحمل کرد. بیشتر این ساعات را به بازی کردن می گذراندیم تا افطار، در آن لحظه هم دنبال یک شربت آبلیموی خنک یا خاکشیر می گشتیم. آنقدر می خوردیم که به هیچ چیز دیگر میل نداشتیم.
حال می خواستی در آن احوال یک جزء قران و نمازهای قضا و عبادات دیگر هم انجام بدهی ، شدنی نیست. تو کشورهای عربی ،روزه داران عمدتا روزها را استراحت می کنند و فعالیتشان را دم افطار شروع می کنند و اغلب تا سحر بیدارند. بر این اساس خواندن نمازهای صد رکعتی هم امکان پذیر خواهد بود.وقتی مفاتیح الجنان را باز می کنی و برای هر شب و روز این ماه اعمال و دعائی را ذکر میکند مطمئنا " شرائطش نیز باید فراهم باشد . هر چند خداوند هم به اندازه توان ما از ما بازخواست خواهد کرد.
اگر زنده باشیم و این دوره تابستانی ماه رمضان را درک کنیم ، دوره بعدی آن 30 سال پس از آن خواهد بود که تا آن موقع اگر عمری مانده باشد ، دیگر بعلت کهولت سن توانی نخواهد بود.
آقای البرادعی جایزه صلح نوبل 2005 را از آن خود کرد. گفته می شود این جایزه بیشتر بخاطر نقش او در رابطه با پرونده اتمی ایران است.و اینکه اعلام شود که دنیا به حل و فصل بدون جنگ این پرونده امید بسته است. امیدوارم که دولتمردان ما نیز با همین دیدگاه به موضوع نگاه کنند.و گوش به حرفهای احساسی عده ای امثال جنتی ندهند که دیروز تو نماز جمعه گفت : ما هر چه داریم از تحریم داریم.
یکی نیست بگوید که ممکن است تو و دیگران یارانت در بازار از قبل تحریمها به واسطه دلال بازی و احتکار ، به نان و نوائی رسیده باشید اما برای مردم گرسنه ای که همین دیروز ، تو نماز جمعه برایشان اشک ریختی که نقطه امیدی در این بازی وجود ندارد.
