یکسالگی

وبلاگم یک ساله شد. یکسالگی عمرکمی است . تازه نوپا هستم .آنچه شروع کردم ، در ابتدا ، همچون دفترچه خاطراتم بود و برخی بسیار شخصی ، گرچه وبلاگ نیز یک محیط مناسب برای بیان مطالبی است که به نظر نویسنده آن جالب و مفید است و به نوعی فردی به حساب می آید لکن همین موضوعات فردی می تواند خوانندگانی را نیز به دنبال داشته باشد. خوانندگانی که ممکن است مطلبی به مذاقشان خوش بیاید و یا آن را نپسندند . امکان اظهار نظر نیز در همین راستا قرار دارد تا کسانی که مایلند، در آن موضوع خاص، ایده های خود را بیان کنند.

نوشتن کار سختی است ، آن هم زمانی که فردی ناتوان چون من چنین قصدی کند زیرا در کنار دانستن آئین نگارش نیاز به داشتن معلومات و صرف وقت مناسب است که این حقیر از همه آنها بی بهره ام. گرچه وبلاگی نوشتن خود نگارش خاص خودش را دارد که من کمتر بر به آن پرداخته ام . اما به نظرم هرچه از رسمی نوشتن خارج شویم و همانگونه که صحبت می کنیم بنویسیم ( همان وبلاگی نویسی) مطالب دلنشین تر می شود .

با این وجود در این یکسال ، تقریبا" ۳۰۰روز آن را مطلب نوشتم. برخی مطالب نیز بر گرفته از جاهای دیگر بود که خوانده بودم و به نظرم جالب آمده بود.

با وجود لینک کم در وبلاگهای دیگر ، امروز بعد از یکسال تعداد بازدیدهای روزانه وبلاگم به بیش از 120 کلیک رسیده است و این جای خوشوقتی برای من است . این که می گویم نوشتن کار سختی است در اعلام نظر خوانندگان وبلاگ بسیار مشهود است که هیچ نظری از خودشان در نمی کنند.

چه بسا همین اظهار نظرها، البته به دور از هر گونه داوری و یا بی احترامی ، خود می تواند بحثهای جالبی را بین خوانندگان فراهم کند .البته می دانم همه گرفتارید و دنبال یک لقمه نانی اید !!

به قول محمد علی ابطحی در" وب نوشت " آنچه می نویسم" برای دلم" است . گرچه دلمان خوش نیست و این ناخوشی به وبلاگم تسری یافته ، اما واقعیتی است که از آن گریزی نیست.  سکوت بهتر از سخن نامربوط و سخن گفتن بهتر از نگفتن است . مطول نویسی نیز حوصله خواندن می خواهد و امروز خلاصه نویسی شاخصه هر مطلبی است . پر گوئی همیشه مذموم بوده است . سعی بر آن است تا اشاره ای به مطلبی شود و توضیحات بیشتر در لینکها قرار گیرد تا هر که بیشتر خواست بداند به انها مراجعه کند.

گویا همین اشاره ها هم طولانی شد ، ببخشید ، منتظر یاری گرمتان هستم.