آه دل زن ذلیل !!

الهى! به مردان در خانه ات!
به آن زن ذلیلان فرزانه ات!
به آنان که با امر »روحى فداک«
نشینند و سبزى نمایند پاک!
به آنان که از بیخ و بن زى ذیند!
شب و روز با امر زن مى زیند!
به آنان که مرعوب مادرزنند!
ز اخلاق نیکوش دم مى زنند!
به آن شیرمردان با پیش بند!
که در ظرف شستن به تاب و تبند!
به آنان که در بچه دارى تک اند!
یلان عوض کردن پوشک اند!
به آنان که بى امر و اذن عیال
نیاید در، از جیبشان یک ریال!
به آنان که با ذوق و شوق تمام
به مادرزن خود بگویند: مام!
به آنان که دارند با افتخار
نشان ایزو... نه! زى ذى ۹هزار!
به آنان که دامن رفو مى کنند!
ز بعد رفویش اتو مى کنند!
به آنان که درگیر سوزن نخ اند!
گرفتار پخت وپز و مطبخ اند!
به آن قرمه سبزى پزان قدر!
به آن مادران به ظاهر پدر!
الهى! به آه دل زن ذلیل!
به آن اشک چشمان «ممدسبیل«
به تن هاى مردان که از لنگه کفش
چو جیغ عیالاتشان شد بنفش!
که ما را بر این عهد کن استوار!
از این زن ذلیلى مکن برکنار!
به زى ذى جماعت نما لطف خاص!
نفرما از این یوغ ما را خلاص!