در احوالات خود...

دیروز در جمعی دوستی گفت چه خوب است نیتی کنیم و تفعلی بر دیوان حافظ بزنیم.هر کس در دل نیتی کرد و دوست ما هم دیوان را گشود این غزل آمد:

عمریست تا من در طلب هر روز گامی می‌زنم		دست شفاعت هر زمان در نیک نامی می‌زنم
بی ماه مهرافروز خود تا بگذرانم روز خود		دامی به راهی می‌نهم مرغی به دامی می‌زنم
اورنگ کو گلچهر کو نقش وفا و مهر کو		حالی من اندر عاشقی داو تمامی می‌زنم
تا بو که یابم آگهی از سایه سرو سهی		گلبانگ عشق از هر طرف بر خوش خرامی می‌زنم
هر چند کان آرام دل دانم نبخشد کام دل		نقش خیالی می‌کشم فال دوامی می‌زنم
دانم سر آرد غصه را رنگین برآرد قصه را		این آه خون افشان که من هر صبح و شامی می‌زنم
با آن که از وی غایبم و از می چو حافظ تایبم		در مجلس روحانیان گه گاه جامی می‌زنم

گوشه ای نشسته بودم .مطلع غزل را که شنیدم از حال خودم درآمدم ، گویا در آن جمع ،حافظ روی سخنش فقط با من بود.این غزلش از آن نوع غزلهانیست که پراکندگی داشته باشد بلکه از یک نوع انسجام خاصی برخوردار است، بگونه ای که پله پله داشت یک دستور کار را ارائه می داد و در انتها هم نتیجه گیری می کرد.

خلاصه نفهمیدم چطور شد اما ..... بگذریم