عزاداری ما

هر چه فکر کردم دیدم نمی تونم این دو روز را تهران بمونم.شب تاسوعا بعد از اداره راه افتادم رفتم کاشان! آخه این عزاداری ها به دلم نمی چسبه، نمی خوام خدای نخواسته منکر عشق و اردات خالصانه عده کثیری به امام حسین بشم اما حاشیه پردازی زیاد داره. یه موقع می گفتند ببین امام حسین چه جاذبه ای داره که همه جور آدمی به عشق او به سرو سینه می زنه ، درسته، اما ، اما داره.

اما وضع فرق کرده ، امسال دعوای وعاظ و مداحین بالا گرفت.و فشار بر تکایا هم برای برداشتن عکسهای کوچک و بزرگ و جلوگیری از علامت برداری در همین جهت صورت گرفت. کار از یک عزاداری خالصانه گذشته ، همه دنبال منفعتی برای خود می گردند. همانها که از قبل دین نان می خورند.

تو هر کوچه و محله ای را نگاه می کنی با چند میله داربست و مقداری برزنت تکیه راه می اندازند و یه ضبط بزرگ و یه نوار از یک مداح معروف ، آنهم با صدای بلند و تعدادی جوان دور و بر آن این ده شب را تا دیر وقت سر می کنند. نمی دانم این چه عزا داری است که یک نفر به خودش حق می ده نذر کند که مراسمی راه بیندازد که به واسطه آن سد راه مردم بشه و باایجاد سرو صدای فراوان آسایش آنها را تو این ده شب سلب کند.

می دانم اینها عاشقند اینها دلباخته ابا عبدالله و خاندان او هستند و مردم هم به همین عشق تحمل می کنند اما باور کنید صحیح نیست.

همه اش شده چشم و هم چشمی ، این یکی می خواد رو دست اون یکی بلند بشه و دقیقا همون کر کریهای روزمره اینجا هم جریان داره ، و دلمون را هم خوش کردیم که هیات جوانان  راه انداختیم. علت چیه؟

 می دونید! این تنها مراسم خود جوش و فراگیر مردمی ماست . که رگه های حکومتی در آن کمتر دیده می شود . چیزی که در کشورهای دیگر همانندش بسیار وجود دارد اما در قالب جشن و کارناوالهای شادی آور مختلف ، اما اینجا این هیاتهای عزاداری فرصتی شده تا عده ای عاشقانه !! دلی از عزا درآورند.

ادامه دارد