اریکه قدرت ملی

روز شنبه ای موفق نشدم فینال مسابقه فوتبال جام ملتها آسیا بین عربستان و عراق را ببینم.اما وقتی از نتیجه آن با خبر شدم و دیدم عراق قهرمان شده ، خیلی خوشحال شدم. شاید اگر ایران با اون همه ادعایش قهرمان می شد این اندازه خشنود نمی شدم. ملتی که هر روز در معرض جنگ و ترور قرار دارند و همین هفته گذشته خوشحالی اشان در پیروزی بر استرالیا به خاک و خون کشیده شد امروز با قدرت فاتح جام آسیائی شد و توانست تمام تیمهای پر امکانات را کنار بزند.حتی عراق در زمان صدام حسین که تیم فوتبالش زیر نظر مستقیم پسرش اداره می شد همه امکانات را هم در اختیارش بود به چنین عنوانی دست نیافت.

اینجاست که حرفهای مربی وطنی تیم ایران که اطرافیان متملق و چاپلوسش عنوان ژنرال را برای او برگزیده اند شنیدنی است که بعد از بازی خود را مقصر شکست می داند ولی پس از بازگشت در مصاحبه های دیگر وقتی از او علل شکست را جویا می شوند نبودن امکانات و سنگ اندازی دیگران را بیان می کند. مربی برزیلی تیم پیروز عراق اعلام کرد دیگر مربی این تیم نخواهد ماند ولی ژنرال تیم شکست خورده ایران نه تنها خیال رفتن ندارد بلکه ادعا دارد که تیمش بهترین بازیهای چند سال اخیرش را انجام داده است.

اما تو این مملکت  وقتی بازیکنی مزه پول زیر دندانش آمد و قراردادهای 400 یا 500 میلیون تومانی می بندد دیگر تعصب و غیرت را کنار می گذارد مربی هم وقتی سیاسی کار شد کار هیچکس دیگری را قبول نداشت بهتر از این در نمی آید

جالب آن است همین ها که زمانی منتقد پروپا قرص برانکو بودند امروز همان تیمی را به مسابقات بردند که توسط او تشکیل شده بود.

********

آیه الله علی مشکینی درگذشت. راستی چرا تو مملکت ما یک نفر با داشتن 86 سال سن و چندین نوع بیماری و کهولت سن از اریکه قدرت پائین نمی آید تا مگر مرگ او را از زندگی و پست و مقام ساقط کند.این احساس تکلیف در خدمت به اسلام و مسلمین حد و مرز نداره؟ و تازه پس از مرگش ، بازماندگان، فقدانش را ثلمه عظیم در جهان بشریت !! قلمداد می کنند. نمی دانم! شاید عقل ما به اندازه کافی قد نمی ده تا این وضعیت را درک کنیم